Artykuł
Pierwsza wzmianka o Świdwinie pochodzi z 1280 roku, ale już w XII wieku istniał tu gród pomorski na szlaku handlowym z Kołobrzegu do Wielkopolski. W XIII wieku został on przekazany przez księcia Barnima I zakonowi norbertanów z Trzebiatowa. Później został włączony do Nowej Marchii jako lenno książąt meklemburskich.
Nazwa miasta nie jest historycznie udokumentowana. Najczęściej przyjmowana hipoteza wywodzi ją od słów pomorskich "Skwilbin" lub "Skwielbin" oznaczające „krążek na bagnie”, co oznaczałoby miasto położone na suchym krążku bagnistej rzeki Regi. Przed II wojną światową miasto nosiło niemiecką nazwę Schivelbein.
Najstarsza pieczęć datowana jest na 1296 – i tę datę przyjmuje się za początek istnienia miasta. Od 1319 Świdwin był miastem prywatnym rodu Wedlów, w latach 1384-1455 należał do zakonu krzyżackiego.
15 lipca 1469 miało miejsce jedno z najważniejszych wydarzeń historycznych w dziejach Świdwina. Z powodu zatargu o krowę pomiędzy mieszkańcem Świdwina a Białogardu doszło do wielkiej bitwy, w której zginęło około 300 osób. Zakończyła się zwycięstwem Świdwina. Na pamiątkę tego wydarzenia jest organizowana „Bitwa o Krowę” pomiędzy Świdwinem i Białogardem.
Spore zniszczenia przyniosła tocząca się pod koniec XV wieku wojna. W 1477 w powstał klasztor Zakonu Kartuzów, który został sekularyzowany w 1539. Rozwijało się wówczas warzelnictwo piwa. W latach 1540-1808 w mieście przebywają joannici, którzy organizują na zamku siedzibę komandorii.
Na przestrzeni wieków Świdwina nie ominęły liczne nieszczęścia. W roku 1550 wskutek zarazy zmarło około 30 procent mieszkańców. W XVII wieku doszło do dwóch pożarów, licznych wichur, spustoszenia przyniosła także wojna trzydziestoletnia. Dopiero w XVIII wieku miasto podźwignęło się ze stagnacji. Liczba mieszkańców przekroczyła 2000, rozwijało się sukiennictwo i handel.
W XIX wieku na zachodnim brzegu Regi na powierzchni 12 hektarów został założony park miejski, który do dziś jest chętnie odwiedzany przez mieszkańców miasta. W roku 1911 wybudowano wieżę Bismarcka, z której roztacza się piękny widok na Świdwin i okolice – niestety, obecnie z powodu postępującej dewastacji została zamknięta dla zwiedzających.
3 marca 1945 roku wojska radzieckie wkroczyły do Świdwina, kilka dni później nastąpiło objęcie urzędu przez pierwszego polskiego burmistrza Jana Górskiego. Tymczasowa Miejska Rada Narodowa uchwaliła polską nazwę miasta: Świdwin. Stopniowo powstawały polskie szkoły, zakłady pracy i instytucje. Zniszczenia wojenne usuwano aż do lat pięćdziesiątych. W roku 1953 powstała jednostka wojskowa. Świdwiński zamek w latach powojennych został zniszczony przez pożar. Odbudowano go i w roku 1968 przeznaczono na siedzibę ośrodka kultury. Tę rolę pełni do dziś.
Powiat świdwiński po raz pierwszy został utworzony w roku 1954. Przestał istnieć po reformie administracyjnej w roku 1975. Wtedy także rozdzielono administrację miejską i gminną. Do ponownego jej połączenia doszło w roku 1982. Po przemianach ustrojowych powstał miejsko – gminny samorząd terytorialny, ale już w 1992 roku oddzielono gminę wiejską od miejskiej. Wraz z początkiem 1999 roku ponownie powołano powiat świdwiński, obejmujący swoim zasięgiem sześć gmin: miasto Świdwin, gminę Świdwin, Połczyn Zdrój, Rąbino, Sławoborze, Brzeżno.
